Spooktocht in de grotten van Saint Paul

Het avontuur begint bij de hoofdpoort van de grotten. Na het passeren van de deuropening daalt de temperatuur plotseling en verdwijnt het geluid buiten; de gids leidt de weg met een paraffinelantaarn en vertelt in het bibberende licht de tragedie van de mijnwerker die in 1892 in de ventilatieschacht viel - de eerste van vele verloren zielen die zich, naar men zegt, nog steeds manifesteren als vluchtige schaduwen op de zandstenen muren.

De groep gaat verder naar de Grand Ballroom: met stof bedekte art deco kroonluchters hangen boven een vloer die versleten is door hakken en smokkelaarsgeweren. Volgens de bewakers zweven hier jazzakkoorden in de stilte. Aan de zijkant van de wapenkamer zijn de kogelgaten nog intact; schijn met een zaklamp en de schaduwen nemen griezelige vormen aan.

Verderop leidt een laag gewelfde gang naar de ondergrondse rivierkamer. De gids vraagt om een minuut totale duisternis: de lantaarns worden uitgedaan en het kabbelende water klinkt als een trommel in de verte. Veel bezoekers beweren dat ze een ijzige golf voelen - zonder waarneembare tocht - of oranje flitsen zien, misschien van spookachtige lantaarns.

De tour eindigt in de oude paddenstoelgrot, waar onopgeloste verdwijningen uit het tijdperk van het drankverbod worden verteld. Als je weer bovenkomt, lijkt de Mississippi bries warmer dan ooit en de geluiden van de stad zijn vreemd geruststellend: je bent net terug van onder de grond met verhalen waar iedereen kippenvel van krijgt.